Al eline kalemi,

Yaz başına geleni.

Eski bir söz, tıpkı benim gibi.

Eskidik, farkındayım.

Gençler ardımızdan çığ gibi geldiler. Dün çırak, çocuk, çömez dediklerimiz, bugün büyüdüler, adam gibi adam oldular.

Gazete sayfalarını televizyon ekranlarını doldurur oldular.

İyisiyle kötüsüyle, başarılı veya başarısızlıklarıyla, Afyon’da bir medya ordusu var. Hem de komşu illerden çok çok iyiler.

İl merkezinde günlük yayınlanan 7 gazete var. Hepsi renkli- ofset baskılı. 6-7 radyo, bir sürü internet kanalı.

Pırıl pırıl sayfalar. Harika resimler. Günü ve olayları yorumlayan yorumcu-köşe yazarları.

Gazete; özellikle 43 yılın verdiği alışkanlıktan olacak, yerel gazete okumadan duramam.

Sağolsun vefalı dostlar, evim çarşıya uzak olmasına rağmen, her gün posta kutuma yerel gazetelerden ikisini bırakırlar.

Sabah kalktığımda ilk işim, bu gazeteleri gözden geçirirken, çayımı fincanımdan yudumlamak olur.

Bütün bunlar bana keyif verir.

Şehrimize kim gelmiş, kim gelecekmiş.

Valimiz ne yapmış, ne işlerle meşgul. Neler demiş, nereleri ziyaret etmiş. Belediye Başkanımız neler yapıyor.

Bütün bunların altında öğrenmek güdüsü yatar. Öğrenmek de meraktan gelir.

Hayatında eline bir tek gazete alıp da okumayan insanlar olduğunu biliyorum.

Öyle bir merakı olmayan bu insanlar hep garibime gider.

Bana da yıllardır soranlar olur.

Gazeteye yazı yazıyor musun?

Bende doğal olarak, elbette derim, yazıyorum.

Kaç lira alıyorsun?

Ne parası dediğimde, yani bedava mı yapıyorsun yıllardır bu işi, soruları da gelmez değil…

Her şeyi, Lidyalılar’ın icat ettiği demir ya da kağıt olan paraya bağlanmasını bir o kadar tuhaf bulurum.

Para!

Hayatımızı önemli ölçüde yönlendiren, bu meta keşke hiç olmasaydı, hiç icat edilmeseydi, acaba insanlık daha mı düzgün bir çizgide olurdu…

Aldık elimize kalemi.

Kalem başını almaya başladı.

Biraz sonra ağzımdan neler döküleceğini bilemem.

Öğretmenlikte ilk maaşımı (274 lira) aldığımız yıllarda bu günden çok daha mutluyduk.

Şimdi, yiyip içecek kadar paramız, maaşımız var ama o günlerdeki mutlulukları arıyorum.

Arkadaşlar, ısrarla yazmaya başlamamı, ekibe katılmamı istediler.

İşte buradayım.

Tüm okuyucularıma hoş bulduk, diyorum.

Saygı ve sevgilerimi sunuyorum.

Arada bir bu köşedeyim.