HEM UNUTUYORUZ HEM ALIŞIYORUZ

Günlerdir gündemimiz maalesef ki ülkemizde birçok yerde yaşanan yangınlar. Nereye baksak yangın haberleri görüyoruz.Sosyal medyadan birçok haykırış, yakarış, yardım çağrıları ve yangın görüntüleri izliyoruz. Belki de bazılarımız yangınlara şahit olup,belki de olumsuz yönde etkileniyoruz.

Deprem, yangın gibi felaketlerin üzerinden belli bir süre geçtikten sonra biraz çabuk unutabilme huyumuz var. Tedbirleri alalım dedikten sonra,dediklerimizi uygulamama huyumuz var.

Unuttuktan sonraki evre ise bu tür felaketlere alışıyor olmamız. Alışmak tecrübeyi de getirir evet ama olayın sıradanlaşmasıyla tedbirlerin ihmalini de getirir. Bu durum şu an hala içerisinde bulunduğumuz pandemi şartlarında da geçerli.

Bazen kapımızın önünden polis geçerken,bazen itfaiye, bazen de ambulans geçerken dönüp bakarız.

Acaba ne oldu,neden geliyor,nereye geliyor,kime geliyor? Merak ederiz illaki.

Duyunca sesini hemen balkona ya da cama koşarız.

Acaba tanıdığımız birisi mi diye… Tanıdığımız biri olmasını da istemeyiz haliyle.

Hele ki 2020 Mart ayından beri başımızda olan beladan çok çektik, hala daha da çekiyoruz.

Henüz pandemi yeni başlamışken,tabii olarak kimse aşina değil bu korona hastalığına. Bırakın hastalığı,90-100 yaşındaki insanlardan başka salgın gören kimse yok dünyada. Biz salgını sadece eskilerde kaldı, filmlerde olur,artık hangi çağdayız salgın diye bir şey bir daha yaşanmaz, diye düşünürdük. Lakin kapımızı çaldı Covid-19. Belki de aramızda olanlarımız vardır.

Veya yakınlarımızdan,veya bir tanıdığımızdan haber almışızdır,koronaya yakalandı diye. Dile kolay geliyor değil mi artık korona olmak da.

Oysa ki o ülkemizdeki ilk vakanın açıklandığı gün ile, ilk ölümün açıklandığı gün ülkece belkide en büyük seferberliklerden birini yaptık.

Evde kalıp salgını önlemeye çalışmak.

O zamanlarda caddeye veya sokağa bir ambulans geldiğinde herkes camlara, balkonlara çıkardı. Acaba noldu? Covid-19 vakası mı? Herkes telaşlanırdı. Sokağa bile çıkamazdık bulaşır bize korkusuyla…

Ona da alıştık. Bu durum bile normal geliyor artık. Geçen gün de balkona tesadüfen çıktım. Yine bir ambulans vardı. Ama bu sefer herkes dışarıdaydı. Hatta yardım etmeye bile gelenler vardı. Bu kadar bu durumun, çabuk sıradanlaşacağını açıkçası ben tahmin etmemiştim.

Sıradanlaşması tehlikeli ama umut da verici.Umarım umut verici kısmı ağır basar. Bir an önce alıştığımız rahatlıkla normal hayat bağlanır ve tam normalleşiriz.