Spor katılıma olan etkiler

Spora katılımdaki gelir eşitsizlikleri, bireylerin ve çevrenin etkileşim içinde olduğu bir sistemle şekillenmektedir.

Spor tesisleri, talepteki değişikliklere kapanışlar veya girişimler yoluyla uyum sağlayabilir ve bu da bireylerin spora katılma eğilimini etkiler.

Sağlık eğitimi sağlamanın, spor tesislerinin kullanılabilirliğini artırmanın, tesislerin fiyatlarını düşürmenin ve güvenlik seviyelerini iyileştirmenin spora katılımı artırabileceğini ve spor katılımındaki mutlak gelir eşitsizliklerini ılımlı bir şekilde azaltabileceğini göstermektedir. Etki ve erişim yeterince büyükse, en büyük kazanç sağlık eğitimi yoluyla elde edilebilir. Çevresel müdahalelerin tek başına mütevazı bir etkisi vardır. Belirgin etkiler ancak beş ila 10 yıl sonra elde edilir.

Spor katılımındaki gelir eşitsizliklerini azaltmak için en uygun yolları anlamaya ve bulmaya yardımcı olabilir.

Spor katılımı da dahil olmak üzere fiziksel aktivite, obeziteyi, diyabeti, kardiyovasküler hastalıkları ve birkaç kanseri önler. Tutarlı kanıtlar, daha düşük sosyoekonomik konuma sahip yetişkinlerin, fiziksel aktiviteye ve spora katılma olasılıklarının daha düşük olduğunu göstermektedir. Alt sosyoekonomik gruplarda sporun teşvik edilmesi yoluyla sağlık davranışlarındaki sosyoekonomik eşitsizliklerin azaltılması, halk sağlığında önemli bir sorundur.

Spora katılımdaki sosyoekonomik eşitsizlikler, bireysel ve çevresel faktörler tarafından şekillenmektedir. Davranış değişikliği teorilerinden türetilen spora katılım niyeti gibi bireysel bilişsel faktörler, spora katılımın önemli belirleyicileridir ve yaş, cinsiyete değiştiği bilinmektedir.  Bununla birlikte, sosyal ekolojik modelde önerildiği gibi, davranışların şekillendiği ve sürdürüldüğü daha geniş fiziksel ve sosyal bağlam da önemli bir rol oynar. Spor tesislerine yakınlık, sosyal güvenlik (algısı ) gibi yapılı çevrenin çevresel özellikleri ve spor tesislerinin fiyat seviyeleri gibi ekonomik faktörler, spora katılımdaki sosyoekonomik eşitsizliklerin açıklanmasına katkıda bulunur. Daha düşük sosyoekonomik gruplar, tesislere daha az erişim ve daha az elverişli sosyal koşullar dahil olmak üzere belirli sağlık davranışlarını daha az destekleyen mahallelerde daha sık ikamet edebilir. Düşük sosyoekonomik grupların, spor katılımlarının ilgili belirleyicileri olan küçük bir sosyal ağa ve düşük sosyal uyuma sahip olma olasılığı daha yüksektir.

Bu belirleyicilerin birçoğunun karmaşık bir nedensel ağ yaratarak birbirleriyle etkileşime girdiği ve birbirleri hakkında geri bildirimde bulunduğu giderek daha fazla kabul görmektedir. Örneğin, insanlar bir dereceye kadar yaş, gelir gibi özelliklere göre mahallelerde sınıflandırılmakta ve mekansal kümelenmeye neden olmaktadır. Bireyin ve yaşadığı çevrenin özellikleri, bireylerin spora katılım davranışlarını etkilemektedir. Bireysel davranışa bir geri bildirim olarak, mahalledeki spor tesislerinin mevcudiyeti değişebilir, bu da daha sonra spora katılım davranışını etkiler, dolayısıyla sosyal etkileri (veya normları) değiştirir ve bu da spora katılımı etkileyebilir. Aynı zamanda, ortamlar bireysel bilişsel faktörleri güçlendirebilir: örneğin, spora yönelik daha güçlü niyetler, spor tesislerinin daha yüksek mevcudiyeti ile ilişkilidir. Bu karmaşıklıklar, spor katılımının birbiriyle bağlantılı ve etkileşim halinde olan çok düzeyli bir sistemden kaynaklandığını göstermektedir. Spor katılımını teşvik etmenin ve spor katılımındaki eşitsizlikleri azaltmanın en uygun yollarını belirleyebilmek için, bu karmaşık doğrusal olmayan sistemi hesaba katmaya ihtiyaç vardır.

Sistem yaklaşımları, bireylerin birbirleriyle ve çevreleriyle etkileşime girdiği dinamik bir sistemi yakalayabilir.