AĞLIYORUM

Cuma gecesi!

Hava soğuk.

Dışarı çıkacak halimiz yok.

Kaloriferler yanıyor.

Evin içinde, ortam sıcak.

Çayı demledim. Yanında çeşitli pasta ve bisküviler.

Keyfimiz yerinde.

Bir hafta önce, şehit olan çocuklarımızın acısını yeni yeni sindirmeye çalışıyoruz.

Geçen hafta 12 babayiğit gitti. Toprak oldular.

Bizler buralarda, evlerimizin içinde, rahat ve güven içinde, sıcak çaylarımızı yudumluyoruz.

Türkiye-Irak-Suriye üçgenine 10 km mesa-fede.

Kar var.

Fırtına var.

Sis var.

Isı eksi 16-17 derece.

Benim gençlerim bu üçgende, karların içinde, gözünü rüzgardan ve fırtınadan açamazken, PKK denen lanet köpekler, gece saat 20 civarında 5 yiğidi şehit ettiğini, 8 çocuğumuzun da yaralandığını haberlerden izliyoruz.

Saat 23 civarında televizyonlardan, bir çocuğumuzun daha şehit olduğunu öğreniyoruz. Saat 01’de şehit sayısı 8’e çıkıyor, sonra 9 oluyor.

Üzgünüm.

Yetmiyor gözyaşı dökerek.

Vücudum bir tuhaf tepki veriyor.

Midem ağrıyor.

Çocuklarım dökülüyor.

Binlerce yıldır, Türk çocukları, vatan uğruna toprağa düşüyor.

Kahpe dünya.

Kahpe dostlar, komşular, dost görünen yüzü başka, sözü başka devletlerin içinde yaşamak çok zor.

Bu topraklarda Türk milleti kadar sağlam yapılı bir millet olmasaydı, dayanamaz toprakları terk eder, başka bir millet olurdu.

Bizim milletimiz için şehitlik, kutsal bir ölümdür.

Şehitlere de ölü demeyiz şehit deriz.

Dost görünen ABD kadar, iki yüzlü bir devlet yoktur.

İstediği düzeni dünyada kurabilmek için, ikili oynamaya devam ediyor.

İsrail’in Ortadoğu’da ABD’nin şubesi olarak kalması için, her türlü pisliği yapıyor.

Yine gitti babayiğitlerim.

Yine anaların bağrı yandı.

Ocaklara ateş düştü.

Türk milleti gözyaşı döküyor.

Ağlamaya gücü yetmeyenin içine ateş düştü.

Üzgünüm, üzgünüm.

Ağlıyorum.

Ben öğretmenim. Bütün çocuklar öğret-menlerin çocuklarıdır.

Çünkü onları biz yetiştiriyoruz.

Ölsünler diye değil, yaşasınlar diye yetiştiriyoruz…