ARIYORUM AMA YOK

Yağmurlu geçen bu günlerde insanlar neler yapıyor, neler düşünüyor; özellikle orta yaş grubu içerisinde birçok kişinin geçmiş yıllarına bir göz attığını hissediyorum.

İşte bizde bazen o günleri yaşayan birileri olarak Mehmet Geçgil’e ait küçük nostalji kokan iş yerinde Doğan Üstündağ ve üç beş arkadaş ile oturup saatlerce eski yaşanan güzellikleri, dostlukları ve insanları tek tek konuşuyoruz. Bir gün çocukluk fotoğraflarımızdan, bir gün eski kitaplardan, defterlerden bazen de kendimize ait olan eski kıyafetlerden, eski evlerden konu açılıp bizi mutlu etse de buruk bir anı bırakıyor yüreklerimizde.

Hep güzelliklerini samimiyetlerini güler yüzlü bakışlarını hayata dair yaptıkları iyilikleri anıyoruz. Ne güzellikler varmış şimdilere kıyasla diye hayıflanıyoruz. İyi ki de o günleri yaşamışız diyebiliyoruz.

Bazen orada bazen başka yerlerde gezerken eskilerden kalma, çok büyük değerlerimiz olan plakları, pikapları, radyoları, kasetleri ve kartpostalları görünce anılarıma geri dönüyorum.

70’li yılların ikinci yarısı ile 80’li yılların sonuna kadar müzik, sinema adına inanın her şeyin tadı bir başkaydı. Belki de televizyon olmadığından. 90’lı yıllardan sonra giderek bozulan sanat ve kültürüne sahip olmaya başladık.

Ağza alınmayacak sözlerle yapılan müzikler, gelenek ve göreneklerimizden uzaklaşmış filimler, argolaşmış konuşmalarla dolu tiyatrolar, ressamlara bakışları değişmiş insanlar.

Şair ve yazarlarımız bile gerçek boyutlardan çıkmış ısmarlama şiirleri, yazıları ile topluma zarar verdiler, hepimiz birlikte bunu gördük yaşadık.

Şimdiler de nerede eskilerden kalmış bir film, 45’likler, long playler , tablolar, fotoğraflar, kartpostallar eşyalar görsem içim burkuluyor.

O yılların hazzını şimdilerde ne filmler, nede kartpostallar, nede anlamsız anlamsız yazılan sözleri olan müzikler.

O yıllar çok ama çok güzelmiş huzur, mutluluk varmış. Zamanı geri sarsak eski kaset gibi, plak gibi, ne güzel olurdu değil mi?

Hep birlikte “Şimdi uzaklardasın” şarkısını söylesek, kaliteli, seviyeli, saygılı dostlukları yeniden yaşatmak adına.

Gençler bizden bir şey alırlar mı sizce?

Ne dersiniz?

Bu güzel fotoğraflarda, plaklarda kim bilir ne güzellikler yaşanmıştır.

60’lı yıllardan kalma güzel plaklara 70’li, 80’li yılları da katarsak harika bir harman ortaya çıkacağını düşünüyorum.

Gençliğe adım attığım yıllarda hobi olarak iki plak kayıt stüdyosunda çalışıp çok güzel anılar biriktirdim inanın. Bundan yedi yıl öncesi Ankara’da çok değerli bir hanımefendi ile eskileri Çay yolu Kocatepe Cafe de oturup konuştuk, andık. O günleri tekrar yaşadık.

Bir ara eski 45’likler, longplaylar, ses kayıt cihazları ne durumda diye sordum.

Onları evinin bodrumunda sakladığını söyledi. O cihazlardaki, plaklarda ki anılarım film şeridi gibi gözümün önünden, gençliğim, arkadaşlarım, okul yıllarım, hayallerimiz, umutlarımız, sevgilerimiz film şeridi gibi geçti.

Ümit Besen’in Nikah masası, okul yolunda,

Ferdi Özbeğen’in Tadı yok sensiz geçen ne baharın ne yazın,

Zeki Müren’nin Bir demet Yasemin,

Oscar Haris’in Alta Gracia’yası,

Gloria Gaynor’ın I Will Survive’si,

Berlin’den Take My Breathe Away

Barış Manço’nun Dağlar dağları,

Ferdi Tayfur’un Akşam güneşi,

Salim Dündar’ın Aynalar’ı

Daha niceleri olan bu güzelliklerin bir başka tadı vardı o plaklarda.

Biliyor musunuz gözümden süzülen yaşları durduramıyorum, Ah ulan Nalan ah!!!!!!

Yok yazmayacağım çünkü şimdilerde o güzelim duygularını, samimiyetlerin en güzelini yaşatan postacının gelmesini beklediğimiz o güzelim kartpostallar artık gelmiyor.

Ellerimizde telefonlarla bir mesaj yazıyoruz ve herkese aynı mesajı atıyoruz.

Soruyorum sizlere doğru olan bu mu?

Yoksa eski kartpostallarda ki yaşanmışlıklar mı?

İşte o güzellikleri arıyorum ama yok artık.

Yeniden başlaya bilir miyiz diye hep düşünüyorum hep o güzellikleri yaşamaya ama umudum yok gibi benim.

Siz ne düşünürsünüz bilmiyorum geleceğe umutla bakan gençlerimiz isterseniz başarabilirsiniz.

Saygılarımla