DÜNYA İNSAN HAKLARI GÜNÜ

Birleşmiş Milletler İnsan Hakları Komisyonu Haziran 1948’de 30 maddelik bir bildiri hazırladı. Birleşmiş Milletler Genel Kurulunun Paris’te yapılan 183.  Oturumunda, bildiride birkaç değişiklik yaptıktan sonra kabul edildi. Bildirinin kabul edildiği 10 Aralık Dünya İnsan Hakları Günü olarak kabul edildi ve her yıl kutlanılmaya başlandı.

Bu bildiriye yalnızca demokratik anayasalarla tanınan temel, medeni ve siyasi haklar değil, ekonomik, toplumsal, kültürel haklarda genel tanımlarla belirli hale gelmiştir. İlk grup haklar arasında yaşama, özgürlük ve kişi güvenliği gibi haklarla birlikte keyfi tutuklama, hapis ve sürgünden korunma, bağımsız ve tarafsız mahkemelerde adil ve kamuya açık olarak yargılanma hakkı ile düşünce, vicdan, din, toplanma ve örgütlenme özgürlükleri bulunur.

Sosyal güvenlik, çalışma, eğitim, toplumun kültürel yaşamına katılma haklarıyla bilimsel ilerlemenin ürünlerinden yararlanma hakkı ise, bildiriyle getirilen yeniliklerdendir.

Bu bildiri bağlayıcı olmasa da çoğu ulusal anayasada kabul edilmiştir. Bir anlaşma olmasa da Bildirge, tüm üye devletleri bağlayan Birleşmiş Milletler Şartı’nda yer alan ’’temel özgürlükler ve insan hakları’’ kelimelerinin anlamını tanımlamak amacıyla açıkça kabul edilmiştir. Bu nedenle, İnsan Hakları Evrensel Beyannamesi Birleşmiş Milletlerin temel kurucu bir belgesidir.

İnsan Hakları Bildirisi kabul edildikten sonra, insan haklarını geliştirme, koruma ve uygulama konusunda yeni anlaşmalar yapılmış ve bildiriler yayımlanmıştır.

Bu insan haklarına göre, bütün insanlar özgür, onur ve hakları yönünden eşit doğarlar. Akıl ve vicdana sahiptirler. Bu maddede bulunan ve bütün insanların hakları açısından eşitliği, birçok ülkede yoktur. Gelişmiş ülkelerde bile ırk ayrımı yapılmaktadır. İnsan hakları ve demokrasi bahanesiyle ülkeler işgal ediliyor. Doğal kaynakları işgalcilere anlaşmalarla teslim ediliyor ve ülke karışıklıklarla baş başa bırakılıyor. Gelişmekte olan ülkelerde de durum farklı değildir, beyannamede yer alan özgürlüklerin birçoğu kullanılamaz durumdadır. Özellikle toplantı hakkı, protesto ve adil yargılanma haklarını kullanma konusunda özgür değiller.

İnsan hakları beyannamesi ve demokratikleşme hareketleri, az gelişmiş ve gelişmekte olan ülkelerde etnik gurupların bağımsız devlet kurma hayallerinin ateşlenmesini sağlamaktadır. Bunu da ülkeleri bölüp yönetmek isteyen, emperyalist ülkeler körüklemektedir.  Arap baharı diyerek demokrasi götüreceklerini söyledikleri, Irak, Libya ve Suriye de halka zulüm ettikten sonra doğal kaynaklarına ipotek koyup gitmişlerdir.   Bu ülkelerde hala iç karışıklıklar devam etmektedir. Bizde gezi olaylarını özgürlük hareketi diye nitelendiren emperyalistler, Fransa’daki sarı yeleklileri anarşist, ABD deki zencilerin gösterilerini çete olayları diyerek sert şekilde engellemişlerdir.

Bildirgede herkes  ırk, renk, cins, dil, din, siyasal yada herhangi bir inanç ayrımı gözetmeksizin, bütün haklardan ve özgürlüklerden yararlanabilir demesine rağmen, bunun böyle olmadığı görülmüştür.

Emperyalist ülkeler, bazı ülkelerdeki anti demokratik uygulamaları bahane edip, onlara askeri müdahalelerde bulunmuşlardır. Doğal kaynakları açısından fakir olan ülkeler, iç karışıklarla mücadele ederken, buralara müdahale edilmiyor. Emperyalist ülkeler, ülkelerin bildirgelere uyup uymadığına değil,  yanlarında olup olmadığına göre tavır alıyorlar. Suudi Arabistan, Birleşik Arap Emirlikleri, Katar, İsrail ve Afrika’daki sömürge ülkeler, onlara göre demokratik ülkelerdir. İran, Irak, Suriye, Lübnan, Yemen, Filistin ve Türkiye anti demokratik ülkelerdir.

Ülkeler kendi kültürleri içinde, ekonomik gelişmelerine paralel olarak demokratikleşmeyi gerçekleştirmelidirler. Aksi halde, iç karışıklık ve bölünmelerle karşı karşıya kalacaklardır.

Ülkelerin, ekonomik ve demokratik olarak gelişme kararlılığının, gelişmiş ülkelerce desteklendiği bir dünya dileğiyle..

Sağlıklı ve Mutlu Kalın.