Spor ve siyaset

Spor uzun zamandır adaletsizliğe karşı barışçıl bir siyasi eylem aracı olarak kullanılmaktadır. Apartheid döneminde, birçok ülke Güney Afrika ile sportif ilişkiler kurmayı reddetti ve bu da o ülkedeki siyasi değişime önemli katkı sağladı. 1992’de, eski Yugoslavya’daki cumhuriyetler arasındaki savaş durumu nedeniyle, Yugoslavya Federal Cumhuriyeti, UEFA Avrupa Futbol Şampiyonası’nda Danimarka’nın yerini aldı.

Ancak spor, milliyetçi veya politik amaçlarla da kötüye kullanılabilir. Örneğin, 1972 Münih Olimpiyat Oyunlarında, sekiz Filistinli terörist, rehine almak için İsrail ekibi karargahını işgal etti. Alman polisinin kurtarma girişiminin başarısız olmasının ardından iki sporcu arbedede öldü ve dokuz rehine öldürüldü. Özellikle Olimpiyat Oyunları, uzun zamandır ulusların siyasi açıklamalar yapması için bir forum olarak kullanılmaktadır. Örneğin, Amerika Birleşik Devletleri 65 diğer ülke ile birlikte Sovyetlerin Afganistan’ı işgali nedeniyle 1980 Moskova oyunlarını boykot etti. Sovyetler Birliği ve on beş müttefiki daha sonra güvenlik nedenleriyle ve siyasi sığınma talebinde bulunup verilmeyeceği korkusuyla 1984’te Los Angeles’taki sonraki oyunları boykot etti.

Sporda ırkçılık tüm sporları etkileyebilir ve çeşitli düzeylerde, amatör sporlarda, kurumsal ve uluslararası düzeylerde ve medyada da kendini gösterebilir. Oyuncular, takımlar, antrenörler ve seyirciler arasındaki veya bunlara karşı ve ayrıca hakemlere karşı etkileşimde (renk, din, milliyet veya etnik köken gibi gerçek veya hayali nedenlerle) yerel düzeyde ortaya çıkabilir.

Sporda ırkçılıkla mücadele sorumluluğu, kamu makamları (kanun yapıcılar, mahkemeler, polis, spordan sorumlu devlet kurumları ve yerel makamlar), sivil toplum kuruluşları (profesyonel ve amatör ulusal spor dernekleri, kulüpler, yerel sporlar) dahil herkese düşmektedir. dernekler, taraftar kulüpleri, oyuncu organizasyonları, ırkçılık karşıtı dernekler vb.) ve bireyler.

Genellikle belirli bir ülkenin kültürünü genelleştirir ve hakkında konuşuruz ve kültürün çoğulcu olduğu gerçeğini gözden kaçırırız. Benzer şekilde gençlik kültüründen homojen bir yapı olarak bahsetmek de yanıltıcıdır. Avrupa’da, İkinci Dünya Savaşı’ndan bu yana meydana gelen sosyal, ekonomik değişimler, gençlik alt kültürlerinin filizlenmesine yol açtı. Gençler, kendilerine özgü ihtiyaçları, bilgileri, ilkeleri, uygulamaları, ilgileri, davranışları ve hayalleri ile içinde büyüdükleri kültürü yeniler ve bazıları onu tamamen benimseyerek bazıları da reddederek kendilerinin haline getirirler.

Kültürel faaliyetlere erişim ve katılım, bir uyum ve entegrasyon vektörü olabilir ve aktif vatandaşlığı teşvik edebilir. Bu nedenle, örneğin kütüphaneler, müzeler, operalar veya futbol maçları gibi tüketicilerin veya örneğin müzik ve video filmlerinin yapımcıları veya dans veya sporda aktif katılımcılar olarak gençlerin “kültüre erişimi” olması önemlidir. .

Gençlerin kültüre erişimi, örneğin sübvansiyonlu fiyatlar, sezonluk biletler, indirimli abonelik programları veya gençlerin müzelere, sanat galerilerine, operalara, tiyatro gösterilerine ve senfoni orkestrası konserlerine ücretsiz erişim sunarak çeşitli şekillerde kolaylaştırılabilir. Erişim ayrıca, örneğin gençlik tiyatro gruplarına verilen sübvansiyonlar ve gençlik kulüpleri, toplum merkezleri, gençlik ve kültür merkezlerinin sağlanması gibi eğitim ve boş zaman etkinlikleri yoluyla da teşvik edilmektedir.

Gençlerin Yerel ve Bölgesel Hayata Katılımına İlişkin Gözden Geçirilmiş Avrupa Şartı, yerel ve bölgesel makamlara “gençlik dernekleri ve kuruluşları, gençlik grupları ve toplum merkezleri tarafından yürütülen organize sosyo-kültürel faaliyetleri aile ve okulla birlikte desteklemelerini” tavsiye etmektedir. veya iş, belediye veya bölgedeki sosyal uyumun temel direklerinden biridir; bunlar gençlerin katılımı ve spor, kültür, el sanatları ve ticaret, sanatsal ve diğer yaratma ve ifade biçimleri ile sosyal eylem alanlarında gençlik politikalarının uygulanması için ideal bir kanaldır”.

Bildirgenin anlaşılmasında sosyal ve kültürel katılım iç içedir. Çoğu gençlik örgütü faaliyetlerini bu ruhla geliştirir. İlk amaçları kültür veya spor olabilir veya olmayabilir, ancak sosyal, kültürel ve spor bileşenleri olmadan gerçekleştirilemeyecek gençlerin refahını teşvik etmek için var olurlar ve çalışırlar. Bazı gençlik örgütleri, doğrudan kültürel katılım ve kültürlerarası değişim biçimlerini ele alır (Avrupa Kültürlerarası Öğrenme Federasyonu, Değişim ve Anlayış için Gençlik veya Avrupa’daki Ekümenik Gençlik Konseyi gibi); diğerleri, Uluslararası Spor ve Kültür Derneği veya Avrupa Spor Sivil Toplum Örgütü gibi, spora daha doğrudan odaklanır. Hepsi, özellikle yerel düzeyde faaliyet gösteren çok sayıda irili ufaklı kuruluş,

Bu Avrupa Konseyi Sözleşmesi 1954 tarihlidir. “Bu Sözleşmenin amacı, Avrupa halkları arasında karşılıklı anlayışı ve kültürel çeşitliliğin karşılıklı takdirini geliştirmek, Avrupa kültürünü korumak, Avrupa’nın ortak kültürel mirasına aynı haklara saygı göstererek ulusal katkıları teşvik etmektir. temel değerleri ve özellikle Sözleşme Taraflarının dilleri, tarihleri ve uygarlıklarının araştırılmasını teşvik etmek. Sözleşme, Avrupa’nın çıkarlarına yönelik kültürel faaliyetleri teşvik ederek ortak eyleme katkıda bulunur.”